IKONA – CZAS I WIECZNOŚĆ

„Wszystko ma swój czas (chrons) i jest wyznaczona godzina na wszystkie sprawy pod niebem” (Koh 3,1). Warto jednak sobie uświadomić, że cała nasza kultura wyrosła w tradycji podziału czasu na świecki i święty. Wszystkie religie mają taki podział czasu. Specyficznie jednak wygląda ten podział w religii żydowskiej, który z pewną modyfikacją przejęliśmy w chrześcijaństwie. Na początku Biblii czytamy: „A gdy Bóg ukończył w dniu szóstym swe dzieło, nad którym pracował, odpoczął dnia siódmego po całym swym trudzie, jaki podjął. Wtedy Bóg pobłogosławił ów siódmy dzień i uczynił go świętym; w tym bowiem dniu odpoczął po całej swej pracy, którą wykonał stwarzając” (Rdz 2,2–3). Odpoczynek ten to nie jest bezczynność jako przeciwieństwo pracy i aktywności w dni powszednie. Hebrajskie określenie menucha oznacza spoczynek oraz harmonię, brak strachu i nieufności. Szabat, dzień spoczynku, jest przedsmakiem raju, przedsmakiem życia w bliskości Boga.

Stając przed ikoną stajemy przed oknem, króre otwiera nam czas na wieczność, doczesność na świętość

Na zdjęciu: 21.01.2020, wystawa ikon powstałych na warsztatach prowadzonych przez Elżbietę Jackowską-Kurek w Kościele Środowisk Twórczych na Placu Teatralnym w Warszawie