CISZA  IKONY

Ikona jest ciszą.  Prowadzi nas, byśmy mogli usłyszeć Boga.

Ikona, tak jak słowo pisane, przekazuje tradycję i wiarę chrześcijańską, jest teologią  wyrażoną barwami i kreską.

Ikona odsłania prawdy, które mogą nie być widoczne dla tych, którzy używają rozumu jako jedynego narzędzia. Ikona nie zatrzymuje nas na sobie samej lecz pomaga dotrzeć poza granicę tego, co widzimy, prowadzi do doświadczenia mistycznego.

Ikona to dzieło tradycji. Tak jak za każdym bochenkiem prawdziwego chleba mamy tysiące rąk piekarzy, tak ikona jest czymś wiecej niż medytacją jednego artysty. Ikona jest owocem wiary wielu pokoleń wiernych, którzy jednoczą nas ze świadkami Zmartwychwstania.

Ikona strzeże przed zbytnim spoufalaniem się z tym co boskie.  Przykładowo ikona Zbawiciela nie jest sentymentalnym obrazem człowieka lecz przedstawia dwie natury Chrystusa – jego boskość i człowieczeństwo i trzy Osoby Boga Trójjedynego, ukazuje jego nieskończone miłosierdzie i srogość.

Postacie na ikonie są przemienione w Chrystusie, przepełnione owocami Ducha Świętego.

Trzy królestwa  – minerałów, roślin i zwierząt – współistnieją na ikonie przywracając w nas świadomość obecności Bożej w stworzeniu.  „Bóg jest światłością” (1J1,15)  i wszystko na ikonie jest skąpane w światłości, wykluczając każdy cień. Kolory żyją przez światło, które kładzie ikonograf i to światło stwarza rytm, ożywia oblicza, szaty  i góry. Dzięki niezwykłej jego obecności ikona zrywa cykl noc-dzień, porusza sie poza czasem i przestrzenią, poza wszelkimi granicami. Przy tym ikona musi być realistyczna, ponieważ przekazuje wiarę Kościoła, którego Chrystus jest Głową, „Prawdą i Życiem” (J 14,5).

Ikona łączy widzialne z niewidzialnym, ukazuje świat przeniknięty przez Boże energie             i otwiera oczy serca i intelektu na uchwycenie Królestwa Bożego w którym wszystko jest harmonią. Niezwykle ważny jest autorytet i rola ikonografa jako artysty, który nad własne emocje i namiętności przedkłada służbę Bogu i drugiemu człowiekowi. Ikonograf bierze na siebie wielką odpowiedzialność, gdyż jego święta posługa nie może być improwizacją.

Ikona jest ciszą.  Żadne usta na ikonie nie są otwarte, nie ma ani jednej rzeczy, która sugerowałby dźwięk.

Św. Ignacy, biskup Antiochii, uczeń św. Jana Ewangelisty zauważył: „Kto prawdziwie posiada słowo Jezusa, ten może usłyszeć nawet jego milczenie.” Ikona stwarza obszar, który skłania do modlitwy.

Milczenie ikony  jest milczeniem Pustego Grobu, jest milczeniem Zmartwychwstania, milczeniem Słowa Wcielonego.

Elżbieta Jackowska-Kurek